"Vrijheid is iets heel belangrijks, wat ik heb meegekregen vanuit Defensie"
Als onderdeel van de intendance (Matlog bewakingsdetachement Dutchbat Griffin IV Zagreb Kroatië) en IFOR 1 (Implementation Force), werd Wilco Slotboom-Zeedijk twee keer uitgezonden naar Joegoslavië. De daar opgedane lessen en ervaringen, zoals relativeringsvermogen en het belang van psychische hulp binnen defensie, zet hij in als raadslid bij Stem van Krimpen.
‘Mijn vader was kapitein van een schip. Van hem heb ik het rechtvaardigheidsgevoel, iets wat ik goed kwijt kon bij Defensie. Toen ik in 1980 na mijn opleiding aan de Koninklijke Militaire School begon bij Defensie, speelde het Elbe-Seitenkanal, een kanaal in Duitsland, nog een belangrijke rol in de verdedigingsplannen van de NAVO tijdens de Koude Oorlog.
‘ Ik wilde iedereen daar helpen, onder het mom van broederschap’
‘Ik was op vakantie met mijn gezin toen ik hoorde dat ik voor het op uitzending zou gaan. Voordat ik het wist was ik onderweg naar Bosnië (voormalig Joegoslavië). Het afscheid van mijn vrouw en twee kinderen van vijf en zes jaar oud was best lastig. Op het station in Zwolle zwaaiden zij mij uit.’
‘Eenmaal in Bosnië merkte ik dat er weinig over gevoelens werd gepraat. Ik sprak twee militairen die tijdens hun missie iemand die was overleden moesten ophalen met een vliegtuig. Voor hen was toen geen aparte aandacht. Er was besloten dat ze niks erg hadden meegemaakt. Ik heb er voor gekozen juist met deze jongens te praten. In mijn volgende missie heb ik daar heel erg de focus op gelegd. Ik werd iemand waar anderen hun hart even konden luchten; over hun gevoelens, angsten en thuissituatie konden praten.
‘Ik vond dat er al bij de selectieprocedure nadruk gelegd moest op psychologische hulp dat de route naar de psycholoog heel helder moest zijn. Ik mijn tijd was het meestal het achter de bosjes langs naar de psycholoog.’
‘Mijn uitzendingen naar Bosnië hebben ervoor gezorgd dat ik mij enkel nog druk maak om de dingen waar ik werkelijk invloed op kan uitoefenen. Een oorlog is anoniem, vaak wordt er op minstens 500 meter afstand geschoten. Je hebt geen idee wie of wat het doelwit is. Als je op het kamp bij elk schot denkt dat het schot voor jou bestemd is, wordt het een zware periode’.
Dat relativeringsvermogen is iets wat Wilco tegenwoordig deelt met kinderen en jongeren in de klas. Als vrijwilliger van Veteraan in de Klas probeert hij hen bewust te maken van wat oorlog precies inhoudt: ‘Ik probeer in de klas de kinderen te laten zien hoe een VN-vredesmissie in zijn werk gaat. Zo laat ik eerst twee kinderen ruzie maken. Hierna kies ik het grootste kind van de klas uit (die de VN representeert) en hij moet zonder geweld het conflict tot een goed einde te brengen. Ik probeer op deze manier kinderen bewust te maken van wat een VN-vredesmissie inhoudt.
Op missie gaan is het mooiste wat er is
Ted vervult als onderdeel van de verbindingsdienst een essentiële functie binnen Defensie.
Als lijsttrekker van Stem van Krimpen heeft Wilco het idee dat hij op lokaal niveau invloed kan hebben: ‘Ik wil heel graag iedereen helpen. Of het nou een oude mevrouw is die te bang is om met haar rollator naar het park te gaan door alle ganzen, of een feestje dat om middernacht moet stoppen, ik ben er voor iedereen. Vrijheid is iets heel belangrijks wat ik meeneem uit mijn tijd bij Defensie; een ander mag niet bepalen wat jij doet. Niemand is perfect en je moet de vrijheid hebben om fouten te maken en te doen wat je wil.’
‘Als je iets meemaakt, kan niemand anders bepalen hoe erg dat is!’
Bij de vraag of Wilco zich veteraan voelt, antwoordt hij: ‘Ja, dat wel! ‘Ik probeer het uit te leggen aan mijn kinderen, wat het betekent om veteraan te zijn en de redenen van oorlog te bespreken. ‘Ik mocht drie jaar geleden met mijn zoontje naar de Ridderzaal tijdens Veteranendag. Dat vond ik heel erg speciaal.’
