In De Ogen Van: Maik Swinkels & Loek Middel
Met de portretserie ‘In de ogen van’ kijken we in de ogen van veteranen van verschillende generaties en van uiteenlopende uitzendingen. Ze delen hun kijk op het veteraan zijn, hun uitzending en het leven daarna. In dit deel kijken we in de ogen van Afghanistan-veteraan Maik Swinkels en Nederlands-Indië (Indonesië)-veteraan Loek Middel
Fotografie door Manon van der Zwaal op Nederlandse Veteranendag 2023.
‘Dat is de keerzijde van de medaille’
‘Wat ik nooit meer zal vergeten? Private First Class Eric Supreme. De naam van een Amerikaanse militair van 21 jaar. Ik kende hem niet, had hem zelfs nog nooit gesproken, maar ik zal hem nooit vergeten. Hij was de eerste militair die overleed toen ik in Afghanistan was. Een kist het vliegtuig in begeleid zien worden, met het geluid van de oorlog om je heen: surrealistisch, indrukwekkend en eng omdat het ook jou kan overkomen. Dat is de keerzijde van de medaille.’
Veteranendag vind ik een fantastische happening, altijd. Überhaupt al om het feit dat we een dag hebben dat de veteraan geëerd wordt. Wat ik mis is een echte veteranenmedaille, om te laten zien wie de veteranen zijn op Veteranendag. Omdat je niet per definitie veteraan bent als je een medaille draagt. Je kunt bijvoorbeeld een medaille voor trouwe dienst ontvangen of voor het lopen van de vierdaagse, zonder dat je op uitzending bent geweest.
Het Nationaal Comité Veteranendag organiseerde dit jaar de Kidswedstrijd met de opdracht om een veteranenmedaille te ontwerpen. Hierover zegt Maik Swinkels: ‘Deze veteranenmedailles ontworpen door kinderen zie ik als een begin. Ik hoop dat deze medailles ook werkelijk aan elke veteraan wordt verstrekt.’
Lees meer over de Kidswedstrijd.
‘Juist het contact met jongere generaties veteranen doet me veel’
‘Er zijn veel redenen waarom Veteranendag zo’n fantastische dag is. Allereerst is het georganiseerd met een militaire precisie die ik erg waardeer. Ook is het een vrolijk weerzien van allerlei verschillende onderdelen. Klein persoonlijk hoogtepunt vind ik het overvliegen van de vliegtuigen.’
‘Maar ik ben 98 jaar oud. En juist het contact met jongere generaties veteranen doet me veel: we herkennen, erkennen en waarderen elkaar. Extra waardevol zijn de ontmoetingen met familieleden van mijn kameraden. Zelf ben ik uitgezonden geweest naar Indonesië. Een onrustige tijd. Ik sprak de kinderen en kleinkinderen van mensen met wie ik vocht, maar die allang overleden zijn. Heel bijzonder.’