Genomineerde Witte Anjer Prijs 2022: ‘Van hobby naar gebaar, van gebaar naar missie’
Wendy Vossers is een bekend gezicht op veteranenevenementen. In 2011 bezocht ze voor het eerst de Nationale Veteranendag, nadat een buurman haar en haar vader uitnodigde om hem vast te leggen tijdens het defilé. Sindsdien heeft ze nooit een veteranendag in Den Haag gemist. Naast haar bezoek aan verschillende veteranendagen, herdenkingen en reünies heeft ze een expositie opgezet genaamd: “Veteranen in beeld”. Inmiddels heeft ze al meer dan 140 veteranen gefotografeerd.
‘Op de eerste veteranendag die ik bezocht, ging er een nieuwe wereld voor mij open. Toen ik mijn vader en buurman op het Malieveld uit het oog verloor, besloot ik om op eigen houtje het terrein te verkennen. Voorzichtig maakte ik foto’s van veteranen. Al snel volgde de vraag waar men de foto’s terug kon zien. Ik vertelde dat ik dit hobbymatig deed en besloot e-mailadressen te noteren. Vervolgens stuurde ik de foto’s op. Op de foto’s kwamen dankbare reacties. Toen we elkaar een jaar later terugzagen was er direct een verbinding waardoor sommige veteranen vertelden wat ze hadden meegemaakt.’
‘De verhalen die ik door de jaren heen hoorde, maakten diepe indruk op mij. Ik bleef me afvragen hoe ik iets terug kon doen voor mensen die hun leven in de waagschaal hadden gesteld voor een ander. Wat ik ontdekte was dat een klein gebaar van grote waarde kan zijn, zoals een simpel foto opsturen en oprechte aandacht hebben voor hun verhaal.’
‘In 2019 besloot ik studioapparatuur aan te schaffen en een oproep te doen op social media welke veteranen een portret van zichzelf wilden. Niet veel later kwam het idee om bij de foto het verhaal van de veteraan te delen. Uit ervaring weet ik dat praten over de uitzending voor sommigen zwaar kan zijn, daarom plande ik altijd de volledige dag vrij en probeerde ik mensen op hun gemak te stellen. Ik wil vooral de focus houden op wat een veteraan zelf wil vertellen. Door het delen van de verhalen kunnen burgers leren wat er schuilgaat achter de uniformen.’
‘Naast de studiofotografie bezoeken mijn vader en ik nog steeds zo veel mogelijk veteranenevenementen samen. Zonder hem had ik nooit zo ver kunnen komen. Hij legt de beelden vast met een filmcamera waardoor we elkaar mooi aanvullen. De veteranenwereld is inmiddels bijna gaan voelen als familie. Door hen ben ik me ook persoonlijk gaan ontwikkelen. Zo zou nooit hebben gedurfd om een expositie te organiseren, maar voor de veteranen wil ik me inzetten.’
‘Ik ben trots dat ik ondanks dat ik geen militaire achtergrond heb, deel uit mag maken van de veteranenwereld en zij hun verhalen aan mij toevertrouwen. Zo fotografeerde ik een veteraan die tijdens zijn uitzending gewond was geraakt. Hij had zijn groene pak sindsdien niet meer gedragen, maar deze voor de fotoshoot meegenomen. Toen hij de foto zag van hemzelf in zijn groene pak, emotioneerde dit hem.’
‘Ik voel me vereerd dat ik genomineerd ben, maar vind dat de veteraan centraal moet staan. Door de jaren heb ik gemerkt dat de erkenning en waardering nog meer kan. De verhalen mogen niet verloren gaan en hun inzet voor vrede en veiligheid mag niet als vanzelfsprekend worden ervaren. Door te exposeren op toegankelijke, publieke locaties hoop ik de kloof tussen de burger en de veteraan te verkleinen.’
