Genomineerde Witte Anjer Prijs 2022: ‘Het boek geeft woorden aan wat er speelt’
Maaike Zegers-Handgraaf keek altijd op tegen haar vader, omdat hij militair bij de Koninklijke Marechaussee was. Al van jongs af aan wist zij dat zij in de voetstappen van haar vader wilde treden en vond dit in het politievak. Tijdens haar tijd bij de politie zijn een aantal incidenten voorgevallen, waardoor ze een posttraumatische stressstoornis (PTSS) heeft opgelopen. Als moeder worstelde ze met de vraag hoe ze dit gegeven met haar twee jonge dochters moest delen. Ze besloot een boekje voor haar kinderen te schrijven. Dit werd het boek ‘Een Kast vol.’ Het boekje hoopt ouders met PTSS en hun kinderen te ondersteunen en handvatten te bieden om het gesprek te voeren. Maaike ontwikkelde ook een versie voor militairen.
‘Ik trad op 21-jarige leeftijd toe tot het politiekorps. In dat avontuur zijn een aantal heftige incidenten op mijn pad gekomen die van grote invloed zijn geweest op mijn functioneren in het werk maar ook in mijn privéleven. Deze klachten beheerste op enig moment mijn hele leven. PTSS werd bij mij geconstateerd. Een langdurige behandeling bij ARQ Centrum ‘45 volgde. Dit was een zware periode voor mijn gezin, ik moest namelijk een aantal dagen in de week naar Oegstgeest. Hierbij liet ik een man en twee jonge dochters thuis achter.’
‘Ik voelde mij ontzettend schuldig naar mijn gezin en wilde vooral mijn dochters niet belasten met dat waar ik mee kampte. Ik zei dan maar: ‘mama gaat werken’. Maar hoe klein ook, zij wisten dat er wat anders aan de hand was. Kinderen voelen goed aan als er bijzondere dingen spelen. Dit was een moeilijkheid die mij ontzettend in de weg zat naast mijn relatie die onder druk stond en al het andere gedoe. Mijn therapeut adviseerde om het mijn dochters uit te leggen aan de hand was door middel van words en pictures. Ik wilde mijn kinderen niet vertellen wat er was gebeurd, maar ik wilde hen iets meegeven. Zo ontstond het boekje ‘Een Kast Vol’.
‘Ik ontving veel bijzondere en ontroerende reacties’
‘Beeldspraak werkt goed bij kinderen. Ik koos voor een kast, omdat je makkelijk kunt uitleggen dat elk kledingstuk in een kast een herinnering symboliseert. Om een moeilijke herinnering te verwerken moet je het kledingstuk opvouwen. Maar slechte gebeurtenissen gaan we soms liever uit de weg. Mama heeft deze kledingstukken in de kast gepropt zonder ze op te vouwen. Als de kast open gaat, dan ziet zij als eerste de niet opgeruimde kledingstukken.’
‘Door het boekje hoopte ik mijn kinderen drie dingen mee te geven. Ten eerste dat ze niet aan hun intuïtie moeten twijfelen: er is iets met mama aan de hand. Daarnaast dat ze niet aan zichzelf moeten twijfelen: het ligt niet aan hen. En tot slot dat ze vooral kind moeten zijn: ze zijn niet verantwoordelijk voor het herstel van mama. Doordat mijn man en ik het bespreekbaar maakten, kreeg hetgeen er speelde en soms hele moeilijke momenten opleverde, woorden! Het werd een gesprek tussen ons en onze kinderen.’
‘Ik ontving veel bijzondere en ontroerende reacties op mijn uitleg en voelde aan alles dat meer gezinnen hier behoefte aan hadden. Vanuit deze motivatie ben ik met het boek, onder mijn arm, naar het Vfonds, BNMO en ARQ gegaan. Zij werden enthousiast en besloten het te ondersteunen. Maar het bleef niet alleen bij de politie. Het is mij met hulp gelukt om ook een versie te maken voor militaire gezinnen om ook hen deze handreiking aan te bieden.’
‘In dit proces heb ik een warm bad van betrokkenheid, kameraadschap en daadkracht ervaren. Omdat mijn ervaringen vanuit de politie natuurlijk anders waren, ben ik in gesprek gegaan met een veteraan die daadwerkelijk missies heeft gedraaid en daar PTSS heeft opgelopen. Dit gesprek is uiteindelijk uitgegroeid tot een bijzondere vriendschap vol herkenning. De versie defensie is ontstaan, waar ik trots op ben. De verhalen die ik naar aanleiding van het boekje terug krijg zijn iedere keer weer heel bijzonder. Ik gun ieder kind deze handreiking. En hoop dat gezinnen weer dichter tot elkaar groeien.’
