Genomineerde Witte Anjer Prijs 2023: "Iets waar ik elk jaar tegen opzie, maar toch ook heel erg naar uitkijk"
Tijdens zijn derde missie raakte Hans Treffers zwaargewond. Het kamp waar hij samen met zijn eenheid verbleef, werd getroffen door een raketaanval. Na een operatie van 48 uur werd hij wakker op de Intensive Care in Nederland. Zijn collega Azdin Chadli overleed ter plekke in Afghanistan. Hans organiseert nog jaarlijks een herdenking voor zijn gesneuvelde collega: ‘Iets waar ik elk jaar tegen opzie, maar toch ook heel erg naar uitkijk.’
Wonder boven wonder kon Hans vijf maanden na de raketaanval alweer aan het werk. Hij ging aan de slag als militair verpleegkundige: ‘Tijdens mijn tweede uitzending ervaarde ik al hoe bijzonder en belangrijk verpleegkundigen op missie zijn. Ik zag daar voor mijzelf ook een rol in weggelegd. Dat idee werd alleen maar bevestigd toen ik zwaargewond terugkeerde van mijn derde missie. Zonder de hulp van de aanwezige verpleegkundigen had ik hier nu niet meer gestaan.’
‘Als verpleegkundige kwam ik destijds terecht bij de eenheid die mij had opgevangen toen ik gewond raakte. Dat was puur toeval en heel bijzonder. Mensen die hadden gezien hoe ik als slachtoffer naar het ziekenhuis afgevoerd werd, waren opeens mijn collega’s.’
‘Gaandeweg ben ik steeds meer mensen tegengekomen die direct of indirect iets met die gebeurtenis te maken hebben gehad. Ik merkte dat iedereen de situatie op een hele andere manier had ervaren, maar dat je de heftigheid van zo’n ervaring deelt. De verbinding en de broederschap die hierdoor ontstaan zijn zo sterk.’
Op 6 april komt de eenheid van Hans jaarlijks samen om Azdin te herdenken: ‘De moeder van Azdin is hier ook elk jaar bij. We zijn als zoons voor haar. Zij vindt het ontzettend fijn om op zo’n dag te horen dat het goed met ons gaat. Maar ook als het minder gaat, want dan praten we daar over. Als groep hebben we dan zoveel aan elkaar. Het is de goedkoopste vorm van zorgverlening. Dat ik hier jaarlijks mag spreken en zo’n belangrijke rol mag spelen in de organisatie, is iets waar ik enorm trots op ben.’
‘Natuurlijk was ik verrast met mijn nominatie, maar ik had al vrij snel door dat mijn vrouw Ruth hierachter zat. Als militair ben je vanzelfsprekend bezig met de mensen om je heen. Het besef wat dat voor anderen betekent, komt pas wanneer je daarop gewezen wordt. In mijn geval via een nominatie. Dat is heel speciaal.’
