‘Op een racefiets had ik nog nooit gezeten’
Na 5 jaar dominee te zijn geweest in een kleine gemeente onder de rook van Rotterdam trad Wim in dienst van defensie, nu alweer 15 jaar geleden. Onlangs werd hij door een groep veteranen gevraagd om als geestelijk verzorger mee te gaan op een fietstocht van Doorn naar Sarajevo. Een belangrijk obstakel: hij had nog nooit op een racefiets gezeten. Dit weerhield hem er echter niet van om aan de tocht van ruim 1500 km te beginnen.
‘Ik ben best sportief en heb een prima conditie. Zeker drie keer in de week loop ik hard, maar op een racefiets had ik nog nooit gezeten toen de vraag van de Wounded Warriors kwam om als geestelijk verzorger mee te gaan op hun trip van Doorn naar Sarajevo.
Natuurlijk heb ik getwijfeld of ik mee zou gaan, maar niet vanwege die racefiets of uit angst om terug te keren naar het land waar ik ook op missie ben geweest. Nee, die twijfel had vooral te maken met mijn drukke agenda. Bijna vier weken weg betekende ook een paar belangrijke veteranenherdenkingen en veteranenreünies afzeggen. En juist daar ligt een groot deel van mijn werk: aanwezig zijn, een luisterend oor bieden, vragen stellen, eigenlijk gewoon er zijn om de verhalen van veteranen aan te horen.
En toch ben ik meegegaan op die tocht. Er werd een racefiets ter beschikking gesteld, fietskleding bij elkaar gesprokkeld en 10 dagen voor vertrek zat ik voor het eerst op de fiets. Want in een auto achter het peloton aanrijden leek mij niks. Juist op de vele lange platte stukken kan je praten, ervaringen uitwisselen, luisteren naar de (vaak heftige) herinneringen van de deelnemers.
Eigenlijk ben ik een instrument van zo’n groep fietsers. Vaak hebben getraumatiseerde mensen het gevoel niet meer uit één stuk te bestaan. Ze voelen zich gefragmenteerd. Door een luisterend oor te bieden, door me in te leven en begrip te tonen hoop ik een bijdrage aan hun ‘genezing’ te bieden. Net als dat de terugkeer naar Bosnië en de fysieke inspanning van zo’n tocht dat biedt. Ik heb wel het gevoel dat het essentieel is dat ik zelf ook missie-ervaring met mij meedraag. Ik merkte dat toen wij al fietsend de grens met Bosnië naderden. Het werd stiller in de groep, de herinneringen kwamen pregnanter naar voren, we roken de geuren van toen. Ja, dat herkende ik ook allemaal van mijn missies.
In mijn werk ben ik op zoek naar ‘heling en genezing’. En ja dat zijn begrippen die vanuit het geloof komen en religieus geladen zijn. Ik noem het ook wel de ‘sjaloom’ van mensen. Kunnen mensen (weer) in vrede met zichzelf leven. Dat is voor getraumatiseerde mensen soms heel lastig. Maar ik denk dat onze tocht naar Sarajevo die ‘sjaloom’ voor veel deelnemers wel dichterbij heeft gebracht. Nu twee weken na terugkeer uit Sarajevo is het stof weer wat neergedaald en wordt het voor mij weer tijd om contact met mijn fietsmaten te zoeken en een luisterend oor te bieden. Eigenlijk is dat vooral wat ik doe.’