Stefan vertelt: ‘Wim heeft mij weer lucht gegeven’
Een missie kan soms zo ingrijpend zijn, dat die je jarenlang achtervolgt. Zo ook bij Stefan Sens (41). Hij kampt met een posttraumatische stressstoornis (PTSS) en daardoor ging hij door hele diepe dalen. Al ziet zijn leven er nu beter uit, dankzij hulphond Wim en vriendin Dianne.
Dit is zijn verhaal. Lees ook deel 1 en deel 2.
‘Dianne heb ik 15 jaar geleden al eens ontmoet bij het Leger des Heils in Nieuw-Amsterdam (Drenthe). Daar werd zij mijn persoonlijk begeleider (PB’er). Wij verloren elkaar daarna uit het oog: tot die ene ontmoeting. Toen sloeg de vonk over en werden we verliefd. Dankzij haar heb ik weer leren voelen en besef ik wat er met mij gebeurt voordat ik voor mijn gevoelens wegloop.
Dat nieuwe inzicht ging met vallen en opstaan. De deksel was eraf, mijn medicatie hielp niet meer en daarnaast kreeg ik ook last van epilepsie (wat niet heel handig is in combinatie met PTSS). Dianne moest zelfs stoppen met werken omdat het een fulltime job werd om voor mij te zorgen. Zo hebben Dianne en ik het 5 jaar samen moeten rooien. Ondertussen bleven we zoeken naar manieren om beter met mijn PTSS om te kunnen gaan.
Twee jaar geleden bezochten we de lokale veteranendag in Hardenberg om weer eens oude bekenden te ontmoeten. Er bleek ook een presentatie van HulpHond Nederland in samenwerking met Hulp voor Helden te zijn. Op verschillende Amerikaanse veteranenfora hadden we al eens gelezen over het geweldige effect dat hulp honden kunnen hebben, dus die presentatie bezochten we ook.
Aan het einde van die dag was er een fotomoment op de trappen van het stadhuis: met alle aanwezige veteranen en Hardenbergse prominenten. Om één of andere reden stond ik ingeklemd in het midden op die trappen en kreeg ik ineens een enorme paniek- en stressaanval. Trainster Petra van HulpHond Nederland zag het van een afstandje gebeuren terwijl ze met Dianne stond te praten en greep meteen in. Ze kwam mij te hulp, gaf me de riem en zei loop maar even een blokje om met de hond. Wat er toen gebeurde was voor Dianne het teken dat ook wij zo snel mogelijk een HulpHond moest hebben. Ik ontspande, ik kreeg het gevoel dat ik de stress onder controle kon krijgen.
Ondanks de financiële consequenties hebben Dianne en ik nog dezelfde week besloten een aanvraag te doen voor een hond. Juni 2016 was het dan zover: toen hebben we Wim gekregen.
Geloof het of niet. Wim heeft mijn leven veranderd. Door Wim heb ik weer adem gekregen, ik krijg letterlijk en figuurlijk meer lucht. En Dianne ook. Een paar weken na de komst van Wim is ze weer aan het werk gegaan. Het lijkt allemaal zo simpel. Zo kom ik ineens 4 keer per dag buiten om met Wim te lopen. Ik heb weer contact met mensen in de buurt, het geeft mij weer structuur aan mijn leven en maakt me gezonder.
En Wim die helpt mij. Als het mij even te spannend wordt, bijvoorbeeld als ik Het Journaal kijk, dan komt hij met een speeltje naar me toe om mij af te leiden. Als ik in de supermarkt in ‘het nauw kom’ in de rij bij de kassa dan zorgt Wim voor ruimte om mee heen.
Als zogenaamde signaleringshond is Wim zelfs in staat om een naderende epilepsieaanval bij mij aan te voelen komen. Hij springt dan tegen mij op en begint mijn gezicht af te likken. Voor mij het signaal te gaan liggen en rust te nemen.
Het is echt zo bijzonder hoe Wim spanning aanvoelt. Aangezien hij bij ons op de kamer slaapt is dat soms ook lastig. Maar dat vergeven we hem.’