‘Ik wil mensen helpen door te laten zien waar ik voor sta’
Het is 45 jaar geleden dat toenmalig minister Vredeling het verbod op homoseksualiteit bij Defensie ophief. Volgens Mohan zijn er sinds die tijd veel stappen gezet, maar is er nog niet voor iedereen binnen Defensie een veilig en prettig werkklimaat. Hier wil hij zich meer voor inzetten. Hij weet immers hoe belangrijk het is om een veilige omgeving te hebben. Tijdens zijn tijd op de middelbare school, maar ook bij Defensie had hij het gevoel dat hij als homo moest voldoen aan een sociale norm. Inmiddels gaat hem dat makkelijker af: ‘Ik heb geleerd om trots en blij met mijzelf te zijn.’
‘Op mijn 15e realiseerde ik mij dat ik homo was. Het liefst wilde ik dit de rest van mijn leven geheimhouden. Ik dacht dat dit alles veel fijner en makkelijker zou maken.
Dan zou ik voldoen aan de sociale norm en makkelijker geaccepteerd worden. Door dit geheim werd ik meer gesloten en voelde ik mij continu vervelend. Achteraf besef ik dat dit ervoor zorgde dat ik mijn vrienden van de middelbare school nooit écht heb toegelaten. Zij konden mij meer geven dan dat ik mijzelf toeliet om terug te geven. Heel oneerlijk. Het is een van de dingen in mijn leven waar ik spijt van heb.
Sindsdien heb ik geleerd om trots en blij met mijzelf te zijn. Niet alleen dat ik homo ben, maar ook dat ik gekleurd ben. Pas dan kan ik echt een connectie met anderen maken. Nu kan ik dat veel beter. Daarnaast besef ik het belang van een veilige omgeving. Laatst vroeg iemand mij of werkgevers moeten stimuleren dat hun werknemers uit de kast komen. Ik vind dat medewerkers hier zelf een keuze in moeten maken, maar dat een werkgever wel de verantwoordelijkheid heeft om een veilige werkomgeving te creëren.
Toen ik als arts binnenkwam bij Defensie merkte ik wel dat dit nog niet altijd het geval is. Het is een hetero normatieve cisgender blanke wereld. In eerste instantie probeerde ik toch aan die norm voldoen. Zo ging ik mij mannelijker gedragen, dan ik echt ben. En ik besloot bovendien om even terug in de kast te gaan. Ik had het idee dat dit tot moeilijkere situaties kon leiden. Het deed mij heel erg aan m’n middelbare schoolperiode in Zuid-Limburg denken. Ik ben ook analytisch ingesteld en maak dan gewoon de balans op. Wat zijn de plussen, minnen en eventuele risico’s. Dat probleem ligt ook deels bij mijzelf, maar Defensie had in mijn hoofd geen veilig imago.
Uiteindelijk is het voor mijn uitzendingen in Irak en Afghanistan nooit een belemmering geweest. Ik heb twee hele leuke missies gedraaid. Als arts is het mijn taak om ervoor te zorgen dat we de juiste zorg, op de goede momenten en de goede plekken kunnen geven. Dat is een enorme uitdaging, aangezien we continu onderweg waren voor het trainen van Koerden. Die verplaatsingsnachtmerrie vergde heel veel planning om overal de zorg goed te regelen. De ene keer huurden we een ambulance en de andere keer bouwden we een gepantserde SUV om tot ziekenauto. Het is een hele dynamische omgeving waar je als team creatief moet zijn. Ook ben je continu op elkaar aangewezen of hoor je soms de bommen vallen. Het waren echt unieke ervaringen. Wat dat betreft ben ik Defensie dankbaar voor de kansen en mogelijkheden die ik heb gekregen.
Dit jaar heb ik mijzelf voorgenomen om mij actiever uit te spreken: take a stand. Ik vind dat ik nu oud en wijs genoeg ben en genoeg levenservaring heb om iets te gaan doen met mijn mening en daarmee anderen te helpen. Zo vind ik het goed dat de mens achter de militair steeds meer wordt uitgelicht, maar vaak zijn dit wel alleen keurige- en sociaal geaccepteerde zaken. Daarom deelde ik op Twitter twee foto’s: één van mij in uniform en een andere waarin ik een roze gewaad met witte kousen draag. Daarmee laat ik zien waar ik voor sta. Sommige collega’s zitten daar niet op te wachten, maar het brengt wel de discussie en het gesprek op gang. Hopelijk zorgt dit ervoor dat er binnen Defensie voor iedereen een veilig en prettig werkklimaat ontstaat.’