''Er was zoveel onbegrip. Ik heb het daarna jaren niet over Libanon gehad.’'

Rianne vertelt: ‘In 1982 ging ik op uitzending naar Libanon. Ik heb daar een mooie tijd gehad, maar het was ook heftig. Ik kom uit Den Haag, ik was echt een straatschoffie. Ik was alleen maar bezig met uitgaan, brommers en meisjes. En dan stap je uit het vliegtuig en sta je in Libanon. Ik had totaal geen benul van waar ik heen ging. Ik verwachtte witte stranden, een blauwe zee en palmbomen, maar alles was zwart-wit daar.’

‘Het was zwaar toen ik terugkwam in Nederland na de Israëlische invasie en de massaslachting in de vluchtelingenkampen. Dat speelde heel erg in Nederland. Er heerste een sterk beeld dat wij het niet goed hadden gedaan, dat we niet hadden ingegrepen. Mensen snapten totaal niet in wat voor situatie wij zaten. Er was zoveel onbegrip. Ik heb het daarna jaren niet over Libanon gehad.’

‘Je kunt niet altijd met mensen praten over wat je hebt meegemaakt. Daarom zet ik mij intensief in voor erkenning en waardering voor veteranen. Het is belangrijk om de mens achter de veteraan te laten zien.’ Rianne deelt haar ervaringen onder andere bij Living Library en Helmen Vol Verhalen. Verder staat Rianne 24 uur per dag paraat voor het Veteranen Search Team, waar zij helpt met het zoeken naar vermiste personen. Ze liep deze Veteranendag ook met hen mee in het nationale defilé. ‘Meelopen met het defilé is voor mij heel bijzonder. Als ik terugdenk aan ons ontvangst toen we 40 jaar geleden terugkwamen uit Libanon en ik nu zie dat er allemaal mensen voor ons staan te klappen is heel mooi.’

Rianne bouwt op schaal een van haar bemande posten in Libanon na. Een deel van haar 6 maanden durende uitzending naar Libanon bracht zij in 1982 op deze post (post 7.2) door. Het begon allemaal met een cadeau gekregen bouwdoos van de IDF M109A2 Pantserhouwitser. Een replica van de pantserhouwitser die door de Israëliërs in 1982 werd ingezet bij de invasie van Libanon (een van de eerste colonnes trok over de weg voor post 7.2 voorbij). Al tijdens het bouwen van dit schaalmodel kwam het idee op om er een klein stukje Libanon omheen te maken, om er een soort diorama van te maken. Dit liep echter zo uit de hand dat het inmiddels een omvang heeft van 100 x 150 centimeter en een exacte kopie is geworden van wat het ooit was. Rianne omschrijft zich hierin als een pietje-precies en moet alles tot op de millimeter kloppen. Zo maakt zij nagenoeg alles zelf, tot aan de grassprieten aan toe.

Al snel deelde zij haar project op een website die veel aandacht kreeg onder veteranen uit alle hoeken van de wereld. Naast vele foto’s ontving zij ook mooie en aangrijpende verhalen van veteranen die, onder andere, op post 7.2 hebben gediend. Rianne: ‘Ik besefte mij op een gegeven moment dat het bij veteranen veel losmaakte en vond het daarom meer dan logisch om hun verhaal mee te nemen in het diorama. Zo werd het diorama niet alleen nog maar van mij, maar van ons allemaal’.

‘Het diorama groeide en groeide in de woonkamer van onze kleine doorzonwoning en door het in drieën te delen, past het net in een vitrinekast. Het was nooit het plan om het tentoon te stellen tot het in 2022 meeging naar een reünie en naar een lezing voor Helmen Vol Verhalen. Hierbij bleek dat het te kwetsbaar was om zonder bescherming op te zetten. Een doneeractie leverde prachtige stofkappen op en met wat slimme aanpassingen past het met militaire precisie net in ons autootje. Al is het diorama nog lang niet klaar, het is vanaf heden beschikbaar om tentoon te stellen.’

‘Is het nog niet klaar? Nee, het zal waarschijnlijk nooit helemaal af zijn. Ik zie iedere dag wel iets wat ik aan het diorama wil toevoegen. Zo mogen de schorpioenen, de grote spinnen, de kameleon en andere beestjes niet ontbreken. Maar ook alle psu-kasten zijn bijvoorbeeld ingericht en de schappen in het Libanese winkeltje moeten nog worden gevuld.’

Rianne heeft onlangs met Stichting Veteranen Voor Libanon een terugkeerreis gemaakt en de plek waar ooit post 7.2 stond bezocht. ‘Ik wilde al 41 jaar terug. Het was een emotioneel weerzien waar ik ook mijn vrouw kon laten zien waar het diorama haar basis heeft gekregen. Dat was zo belangrijk.’ 

‘Na de Veteranendag komt het diorama gelukkig weer in onze woonkamer te staan. Al vier jaar kom ik ’s ochtends beneden, doe het licht aan in de vitrinekast en droom even weg bij het diorama. Ik mis het enorm.’