Mee op Missie met Patrick van Eldert: 'PTSS kan ook een nieuw begin zijn'

Het verhaal van Patrick

“Ik ben direct na de havo bij het Korps Mariniers gegaan. Dat was echt een jongensdroom van me, onder andere door Band of Brothers. Met de 23e paracompagnie ben ik drie keer mee geweest ter beveiliging van koopvaardijschepen rond de kust van Somalië. Vervolgens heb ik Enhanced Boarding Element (EBE) gedraaid: met de Maritime Special Operations Forces (MARSOF) trainden we om piraten op te zoeken en kwamen we ook daadwerkelijk in actie. Dat was prachtig! Maar niet alles was even prachtig.”

“We hebben een gijzeling opgelost en dat heeft best een impact op me gehad. Maar we zijn ook een aantal keer langs een schip gevaren waar mensen gegijzeld zaten, terwijl we niet mochten handelen. De exacte reden ben ik nooit te weten gekomen, maar het had waarschijnlijk te maken met onze eigen veiligheid. Dat zijn wel dingen die je meeneemt. Je zit daar, je bent getraind, je wil en je bent er klaar voor, maar je mag niet!”

“Ik ben na die missie meteen naar Gran Canaria gegaan, waar mijn toenmalige vriendin op vakantie was met vrienden. Ik zat op het balkon alleen maar voor me uit te staren. En ik stond constant op scherp. Op het strand was ik alleen maar bezig met waar ik lag, wie er om me heen was, wat er gaande was. Mensen die een andere taal spraken, gaven me een naar gevoel. Ik sliep toen nog redelijk goed, maar ik denk dat dat komt doordat ik vers terug was van uitzending en de verwerking nog niet was begonnen.”

“Ik merkte dus vrij direct na die uitzending dat er iets anders aan me was. Toen we een paar weken later op bergtraining waren, had ik een heel kort lontje en moeite om rust te vinden. Mijn vrienden en familie thuis zeiden het ook: ‘Je bent meer on edge.’ Dat begon zijn tol te eisen. Ik had herbelevingen, ik sliep niet en ik had heel veel pijn. Helaas kreeg ik niet meteen de juiste diagnose. Het werd echt een ‘van het kastje naar de muur’-verhaal. Na een traject bij het revalidatiecentrum, ben ik uiteindelijk op medische grond ontslagen.”

“Twee jaar nadat ik de dienst uit was, heb ik toch de juiste hulp gevonden in de burgermaatschappij. Na één gesprek met de psycholoog was de conclusie duidelijk: complexe PTSS en 12 trauma’s. Dat was wat ik al jaren zei! De diagnose was een klap, maar ook fijn want het betekent dat je verder kan. Ik heb geluk gehad met die psycholoog en de behandeling die volgde.”

“Ik kreeg eerst heel intensieve traumatherapie. Daarin was geen enkele ruimte om met iets anders bezig te zijn dan het verwerken van je trauma’s. Zo kreeg mijn herstel een kickstart. Daarna heb ik nog een aantal jaar ambulante therapie nodig gehad om te komen waar ik nu ben. Inmiddels kan ik zeggen dat het dossier gesloten is. Ik heb momenteel vrij weinig last van mijn trauma’s. Het zal een litteken blijven, maar ik merk ook dat ik goed kan functioneren in de maatschappij.”

“Ik heb uitdagingen nodig. Ik wil mezelf opnieuw testen, steeds grenzen opzoeken en die verleggen. In 2018 heb ik de Kilimanjaro beklommen. Dat kwam toevallig op mijn pad en die kans heb ik met beide handen aangegrepen. Het was een heel bijzondere reis. En ik ben mezelf daar ook heel erg tegengekomen, vooral mentaal. Ik kreeg op een gegeven moment ruzie met de expeditieleider. Het ging eigenlijk over niks en dat was confronterend: dat ik ondanks de mooie ervaring toch weer zo getriggerd werd. Gelukkig was hij oud-marinier, dus hij begreep het wel.”

“Na mijn behandeling zat ik in een sociaal isolement. Ik woon in Den Haag en fiets veel door de duinen. Daar keek ik altijd met belangstelling naar de surfers op het water. Toen kwam ik op de website van het Veteraneninstituut Stichting Surfivors tegen. Zij geven surftherapie aan veteranen met PTSS. Ik ben mee gaan doen en dat heeft me heel veel gebracht. Zodra ik op het water ben, kom ik tot rust. Van het een kwam het ander. Inmiddels ben ik vrijwilliger bij de reddingsbrigade en volg ik de hbo-opleiding verpleegkunde. Ik wil straks op de ambulance werken.”

“PTSS hoeft niet het einde te zijn, het kan ook een nieuw begin zijn. Ook binnen defensie hoef je je er niet meer voor te schamen. Veel mensen komen er tegenwoordig open en eerlijk voor uit. PTSS is in ons werk een ingecalculeerd risico. Als jij daar vervolgens ook echt tegenaan loopt, is dat confronterend en het is een zware strijd, maar je kunt eruit komen met de juiste hulp. Je moet het wel echt zelf doen: niemand doet het voor je.”

Patrick wil iets terugdoen voor de stichting die hem zo geholpen heeft. Met Dare to stand haalt hij geld op voor Stichting Surfivor. Wil jij ook bijdragen? Dat kan via de website van Dare to Stand.