Mee op Missie met Oscar Braam: “Mijn moeder vond het niet zo leuk dat ik op missie ging”

“Ik was net twintig, toen ik werd uitgezonden naar Mali. Thuis heb ik het er met mijn vader Ted Braam over gehad, vooral over praktische dingen. Wat neem je mee? Hoe ziet het er uit op uitzending? Al word je daar door Defensie van tevoren goed op voorbereid, tot waar je slaapt aan toe. Mijn moeder vond het niet zo leuk dat ik op missie ging. Ze kende het natuurlijk van toen mijn vader ging, maar een zoon was toch een tikkeltje anders.”

“Rond ons kamp in Mali was niet zoveel, een dorp met een grote straat en her en der stukjes weg in een dor, leeg landschap met struiken. Normaal zie je dat alleen op tv, toen zag ik dat in het echt. Het verbaasde me dat er zoveel armoede was. Ik was niet per se bezig met iets goed doen. Het was mijn eerste missie en ik was meer daarop gefocust. Als je de eerste keer in een open Mercedes Benz de poort uit moet, denk je wel even aan alle verhalen die je hebt gehoord. Maar we hebben daar niet echt heftige dingen meegemaakt eigenlijk.”

“In het vliegtuig naar huis zitten, gaf me wel een heel apart gevoel. Dat is echt anders dan vertrekken. Eenmaal terug was ik vooral blij om weer wat vrije tijd te hebben. Daar ben je zeven dagen per week aan het werk. Je gaat niet op vrijdagmiddag naar huis om weekend te vieren. Een keertje lekker uitslapen of ‘s avonds met maten naar de kroeg zit er niet in. Eenmaal terug was ik snel gewend en niet echt bezig met een volgende missie, maar ik had het ook niet erg gevonden.”

“Die tweede missie kwam drie jaar later, naar Afghanistan. We zaten met onze eenheid in Mazar-e-Sharif als guardian angels. Onze taak was vips en hoogwaardigheidsbekleders die daar gesprekken hadden met lokale leiders of trainingen gaven te begeleiden en beveiligen. De missie in Afghanistan vond ik de meest uitdagende. We gingen elke dag de poort uit en zagen veel van de stad en het landschap. Het is prachtig daar. Maar vooral de sfeer en met wie je bent, is bepalend voor hoe je missie is. Als iedereen zijn werk goed uitvoert, voelt dat goed. Je hebt natuurlijk in je achterhoofd dat er altijd iets kan gebeuren, anders zit je daar niet als militair. Maar als de sfeer goed is, voelt het veiliger aan.”

“Mijn derde missie was in Irak. We waren verantwoordelijk voor de beveiliging van het vliegveld bij Erbil. Er heerste een ontspannen sfeer. We kwamen weinig van het kamp af, dus als we dan eens op patrouille gingen, was het lekker om even iets anders te zien. We zaten er een maand, toen een aantal raketten op het kamp belandden. Op dat moment sloeg de sfeer wel even om. Ik heb destijds verteld aan mijn vriendin wat er gebeurd was. Ik wilde haar niet ongerust maken, maar ook niet dat ze het via het nieuws zou horen.”

“We hebben daar trouwens ook een droneaanval meegemaakt. Dat was wel apart, want dat had ik nog nooit ervaren. Een drone met explosieven eronder kwam midden in het kamp tot ontploffing. Toen die aanval begon, was ik net aan het videobellen met vriendin. Alle alarmen gingen af, ik moest de laptop meteen dichtklappen en kon toen zeven uur geen contact maken. Voor mij was dat tot daar aan toe, maar zij was al die tijd bang dat er iets met me was gebeurd. Deze missie was voor mij persoonlijk echt anders, omdat toen voor het eerst mijn vriendin thuis op me zat te wachten. Dan zie je bepaalde zaken toch met een andere blik en is het fijn dat je snel en heelhuids thuiskomt.”

“De missies hebben veel met me gedaan, in positieve zin. Je gaat als jonge kerel die kant op en leert omgaan met lang weg van thuis zijn en dingen zelf regelen. In onveilig gebied zijn, doet ook iets met je. Al met al ben ik daardoor snel volwassen geworden. Ik heb nog veel contact met mensen waarmee op missie was. Degenen die inmiddels uit dienst zijn missen de kameraadschap het meest. Doordat we 24/7 op elkaars lip zitten, ken je elkaar goed en heb je snel een sterke band. Dat is niet te vergelijken met collega’s in de burgermaatschappij. De omgang bij Defensie is denk ik ook grover en eerlijker dan daarbuiten. We zeggen waar op staat en er wordt niet omheen gedraaid. Voor mij werkt dat goed.”

“Ik ben net een jaar terug uit Irak, dus sta niet te springen om meteen weer op uitzending te gaan. Op papier ben ik nog steeds boordschutter, maar de functie die ik nu vervul is meer kantoor gericht. Dat bevalt me voor nu, want het geeft wat rust en ruimte om naar de toekomst te kijken. Binnenkort begin ik met een ICT-studie van twee jaar en daarna wil ik richting een inlichtingendienst. Tijdens mijn missies heb ik mogen proeven van verschillende landen en wat daar gebeurt. Ik noem mezelf niet mega-ervaren, maar denk wel dat alle ervaring die je opdoet waardevol kan zijn in een volgende functie.”