Mee Op Missie met Michiel Koopman: "Ik ben achteraf gezien heel snel volwassen geworden"

Het verhaal van Michiel

“Ik volgde een ICT-opleiding en verveelde me te pletter. Mijn broer, die chauffeur was bij de Gele Rijders, kwam met veel leukere verhalen thuis. Toen begon het bij mij te dagen: zou het iets voor mij zijn? Dat ik ook het leger in wilde, was voor mijn ouders een verrassing. Mijn vader was meteen voorstander. Ik was niet de beste en meest prettige leerling. De diensttijd zou me goed doen, dacht hij.”

“Mijn opleiding volgde ik in Assen en ik vond het fantastisch. Maar het was wel een omschakeling om te doen wat een ander zegt. Ik was nogal geneigd om een weerwoord te geven namelijk. Dat leer je snel genoeg af. Die opleiding is erop gericht om jongens als ik in het gareel te brengen. Je af te breken om je vervolgens weer op te bouwen. Dat klinkt heftig, maar het heeft mij uiteindelijk goed gedaan.”

“Op mijn negentiende werden we op uitzending gestuurd naar Bosnië. Het was een zogenaamde harvest missie. We gingen naar een gebied waar het al een tijd vrede was om wapens en munitie in te nemen. We wisten niet goed wat we daarvan moesten verwachten. De eerste dag van de harvest werd het dorp afgezet. Wij gingen alle huizen af, van moslims en christenen. De boodschap was: wapens en munitie kun je aan ons afgeven zonder gevolgen. Als we binnengaan en we vinden iets, word je vervolgd. Ik stond met mijn sergeant voor een deur en een oudere vrouw deed open. De tolk sprak met haar en zei opeens ‘wait a minute’. De vrouw ging weg en haar zoon kwam terug met een nogal zware doos. Daar zaten gewoon 25 handgranaten in. Toen wisten wij: dit is serieus.”

“De onderlinge spanningen in het gebied waren niet weg, maar de bevolking was bereid om mee te werken, omdat ze wisten dat we bij iedereen wapens weghaalden. Toch werkte niet iedereen mee. Ik herinner me een huis waar de eigenaar zei: ‘Er is hier niks’. We waren inmiddels al een tijdje bezig en wisten waar we moesten zoeken. In de eerste kamer vonden we een automatisch wapen met munitie onder de bank. Op zo’n moment start je een procedure en komt er een officier van justitie bij. Ondanks dat we hem gingen vervolgen was die man heel gastvrijheid en bood hij ons een drankje aan. Ik denk dat hij uiteindelijk een boete heeft gekregen.”

“De kameraadschap en de can do mentaliteit zijn me het meest bijgebleven van mijn tijd daar. Een goed voorbeeld is de avond dat ik met drie collega’s onze voertuigen aan het afspuiten was en we rooksignalen zagen. We gingen kijken wat er aan de hand was. Toen we aankwamen bleek dat een tapijtwinkel met appartementen erboven in lichterlaaie stond. Zonder twijfel zijn we dat huis binnengerend. We stonden in een kamer vol vuur. Dat is indrukwekkend, maar op dat moment is de defensiereactie: handelen. Twee collega’s zijn naar boven gerend om mensen naar beneden te halen. Ondertussen haalden wij mensen uit winkel en moesten we voorkomen dat ze teruggingen om hun tapijten te redden. Dat zou levensgevaarlijk zijn geweest, maar als je alles wat je hebt in vlammen op ziet gaan, snap ik wel dat je zo reageert. Uiteindelijk kwamen de politie en de brandweer en is iedereen er goed uitgekomen.”

“Door de reacties van familie en vrienden kijk ik nu wel anders terug op wat ik in Bosnië heb meegemaakt, maar toen was het gewoon. Je bent getraind als militair en dat normaliseert zaken die in het dagelijks leven niet normaal zijn. Onlangs zag ik een oude foto terug van witte sneeuw met voetstappen. Toen werd ik, 18 jaar na dato, toch even zenuwachtig. Een van de grootste gevaren daar waren namelijk landmijnen. Die zijn wel in kaart gebracht, maar door sneeuw en andere invloeden zijn die mijnenvelden deels verschoven en weet je niet waar het veilig is en waar niet. Ons werd echt ingeprent: niet van verharde wegen gaan. Dus voetstappen in de sneeuw, dat kan gewoon niet. Toen ik terug was uit Bosnië, liep ik hier ook niet zomaar over een grasveldje. Dat is een paar maanden doorgegaan totdat mijn vrienden zeiden: ‘Doe eens even normaal.’”

“Uiteindelijk wilde ik meer uitdaging. Doorgroeien bij Defensie of een overstap naar de politie of ambulance was logisch geweest. Maar mijn vriendin zei: ‘Waarom ga je niet weer studeren? Je bent pas 21 jaar.’ Niemand om me heen deed dat: weer studeren betekent geen inkomen. Maar ik ben uiteindelijk toch aan een studie commerciële economie begonnen. Dat vond ik uitdagend en leuk.”

“Inmiddels werk ik als Head of Trading & Commercialization Northern Europe bij Google. De voordelen van mijn verleden bij Defensie zijn denk ik mijn doorzettingsvermogen en probleemoplossend vermogen. Niet te moeilijk over dingen nadenken, gewoon doen. Daarmee bedoel ik niet dat je zomaar alles met je ogen dicht moet doen, maar dat je niet in onmogelijkheden moet denken.”

“Binnen Google zijn er verschillende communities van medewerkers, zoals het Vet Net. Dat is een actieve groep van ruim 2000 medewerkers van over de hele wereld met een defensieverleden. Het toffe is dat je toch een bepaalde connectie hebt met elkaar. Het netwerk biedt ook mentale support aan mensen die dat nodig hebben, zowel intern als extern. In de VS is er bijvoorbeeld jaarlijks een week waarin de deur openstaat voor iedereen met een militair verleden. Zij worden geholpen om hun cv te verbeteren. Want vaak hebben oud-militairen zelf niet door wat de eigenschappen zijn die ze dankzij hun tijd in het leger hebben en hoe je die kunt vertalen naar het bedrijfsleven. Dat soort zaken wil ik hier ook doen. Daarom ben ik momenteel bezig om een Google Veterans Network op te richten voor Noord Europa.”