Mee Op Missie met Marvin Huyshest: ‘Eerst denk je nog wat vet. Daarna ga je denken. Het had ook heel anders kunnen lopen.’
In Mee Op Missie vertelt Marvin over zijn uitzending in 2006 naar Afghanistan. Als onderdeel van een reserve-eenheid van de Luchtmobiele Brigade. Met die eenheid kwam hij op veel verschillende plekken terecht in Afghanistan en werkte hij zowel binnen de poorten als daarbuiten. Na ruim vier maanden en een grootschalige aanval van de Taliban op het kampement bij Martello keerde Marvin terug naar Nederland. Na verschillende functies binnen Defensie zit Marvin nu bij de paarse Psyops-eenheid in Apeldoorn. Een eenheid in opbouw. Opnieuw op missie gaan behoort tot de mogelijkheden.
De podcast Mee Op Missie
Bekijk de podcast op YouTube of beluister de verhalen via Spotify, Apple Podcasts en alle andere podcast platforms.
Het verhaal van Marvin
Na een korte loopbaan in een logistiek bedrijf merkte Marvin dat de hang naar actie en avontuur aan hem bleven trekken. Sommige bestempelden hem als crazy, maar hij besloot zijn oude jeugddroom te volgen en meldde zich aan bij de Luchtmobiele Brigade. Niet veel later vertrok hij met een reserve-eenheid van bataljon 12 Charlie van Luchtmobiel naar Afghanistan.
De reserve-eenheid van Marvin vervulde in Afghanistan de taken die overbleven of er extra bij kwamen. Van Chora tot Tarin Kowt en van Deh Rawod tot Martello. Van het bescherming bieden aan de mensen die ziekenhuizen en scholen bouwden tot patrouilles rijden en Observation Posts bemannen. Zo kwam de eenheid van Marvin ook in Martello terecht. Daar kwamen Marvin en zijn maten op een dag in een hevig vuurgevecht terecht.
‘We waren met vier maten aan het sporten in een boogtent op het kamp die als gym dienst deed. Niet meer dan wat dumbells en wat banken, maar we deden ons ding. Toen was het alsof we ineens van die Chinese vuurwerk rollen hoorden afgaan. Pas na een paar seconden realiseerden we ons dat we werden aangevallen. De kogels kwamen van alle kanten.’
Marvin en de anderen kropen naar hun vesten, helmen en wapens en namen razendsnel hun posities in.
‘Wat we geleerd hebben is om altijd maar met één of twee te rennen. Dan ben je een kleinere target en dat is lastig te schieten voor de vijand. Patronen sloegen naast ons in de grond. Zelf heb ik dat niet gezien. Ik sprintte alleen maar. Eenmaal in ons pantservoertuig heb ik eerst in één keer een heel pakje sigaretten opgerookt.’
In het voertuig was er relatieve rust, maar pas toen de Apaches na een half uur arriveerden kwam het vuurgevecht tot een einde.
‘Op het moment dat het gebeurt ben je alleen maar met je werk bezig. Pas daarna ga je beseffen wat je hebt meegemaakt.’
De tent waar de eenheid normaal zat om te kaarten en te slapen was doorzeefd met kogels. Het was een wonder dat er op dat moment niemand in zat.
‘Eerst denk je nog: wat vet. Pas daarna ga je denken. Dit had ook heel anders kunnen aflopen.’
‘Mensen hebben even een beter leven gehad.’
Marvin kijkt met een trots gevoel terug op de missie. Het ziekenhuis wat er had moeten komen waarvoor Marvin de bescherming bood is er nooit gekomen en inmiddels is het land terug in de greep van de Taliban. Dat doet Marvin pijn.
‘Al het werk wat we hebben gedaan. Nu is alles weer terug bij het oude.’
Toch zijn er waterputten geslagen dankzij hem en scholen gebouwd. Dat maakt het de moeite waard voor Marvin: ‘Mensen hebben even een beter leven gehad.’
Echt last van zijn missie heeft Marvin niet gehad: ‘De eerste dagen na terug komt merk je dat je nog in die flow zit van heel veel waarnemen. Gebouwen scannen, dat soort dingen. Maar dat ging snel over. Ik ken ook jongens die er wel last van hebben gehad. Maar die zaten op andere locaties en hebben weer hele andere dingen meegemaakt.’
Marvin zit nog altijd bij Defensie. Nu bij de paarse Psyops eenheid in Apeldoorn. Daar gaat het om gesprekken voeren en relaties opbouwen op uitzending.
Opnieuw op missie is een reële mogelijkheid voor Marvin.