Mee Op Missie: 'Rammen met je kadaver!'

Het verhaal van Marc Pollen

“Ik ben de jongste van drie en groeide op in een gelukkig gezin. Ik sportte veel en ben zelfs onderdeel geweest van het Nederlands honkbalteam. Op de middelbare school raakte ik verzeild in de housescene, werd zelf dj en organiseerde feesten. Tijdens mijn studie psychologie liep ik vast. Ik zag het pad van studie, carrière en twee auto’s voor deur van een koophuis al helemaal voor met en dacht: Is dit het nou? Nee dus, ik wilde meer uit het leven halen. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig dat ik mijn bevoorrechte achtergrond zo weinig van het leven maakte. De opleiding bij het Korps is toen mijn redding geweest.”

“Ik had een harde hand nodig die me zei wat ik moest doen. Ik zag geen alternatieven meer en mijn mentaliteit was er een van ‘de dood of de gladiolen’. Ik moest en zou die opleiding halen. Achteraf denk ik weleens: wat bezielde me om zo ver te gaan, maar toen kon ik niet anders. Als je echt iets wilt, moet je keihard werken en dat heb ik gedaan.”

“Het hoogtepunt van mijn carrière bij Defensie was de missie in Afghanistan. Met 26 mariniers vormden we een Operational Mentoring and Liaison Team, ook wel train while you fight genoemd. Samen met lokale militairen runden we een forward operating base van waaruit we dagelijks operaties uitvoerden. Omdat we direct met Afghanen samenwerkten stonden we dicht bij de Afghaanse cultuur en konden we goed contact maken met de bevolking.”

“We gingen met weinig ondersteuning de poort uit en mijn doel was zo min mogelijk geweld te gebruiken. Als we moesten vechten dan vochten we, maar als het kon klopte ik liever op een deur dan dat ik hem intrapte. Daarin verschilden we van collega’s uit andere landen. Zij stormden vaker met veel machtsvertoon binnen en schoten bijvoorbeeld meteen een hond dood. Wij wisten: die mensen hebben dan echt een probleem, want een hond zorgt voor de veiligheid van het gezin als de man van huis is. Dat kun je financieel compenseren en dat gebeurde vaak ook, maar voordat ze een nieuwe hond goed getraind hebben, zijn die mensen maanden verder.”

“Ik denk overigens dat driekwart van de mensen die we daar trainden inmiddels Taliban is. Ik ben daar niet gefrustreerd over. Afghanen zijn overlevers, ze gaan mee met de sterkste partij. Wij waren dat een tijdje, maar zouden daar niet eeuwig blijven en dat wist iedereen. Ik heb nooit de indruk gehad dat ik de wereld aan het verbeteren was, maar heb destijds binnen mijn invloedssfeer zo goed mogelijk gedaan wat ik moest doen. We hebben enorme stappen gemaakt, maar er zijn ook dynamieken in een samenleving en in de wereldpolitiek waar je geen invloed op hebt.”

“Na Afghanistan heb ik de overstap gemaakt naar de NLMARSOF (red. Netherlands Maritime Special Operations Forces). Ik koos voor anti-terreur waardoor ik vooral in Nederland opereerde. We zijn nog wel op missie naar Somalië geweest en hebben bijvoorbeeld een gekaapt Jemenitisch vissersschip ontzet. Maar verder was het voor mij teveel wachten en coördineren en te weinig operationeel. Uiteindelijk heb ik in 2015 het hoofdstuk Defensie gesloten. Het was een mooie tijd, maar ik heb geen moment spijt gehad.”

“Ik ben gaan ondernemen, omdat ik niet langer onderdeel wilde zijn van een grote organisatie. Wel wilde ik iets met mijn achtergrond doen. Een van de belangrijkste ervaringen bij Defensie is de broederschap die ontstaat doordat je samen heftige dingen meemaakt. Dat leidde tot H.E.L. Schooter, een experience waar teams in de huid van een arrestatieteam kruipen. Dat bleek veel meer dan een uitje: het was een snelkookpan voor teambuilding. Door corona moesten we helaas sluiten. Toen ben ik gesprekken gaan voeren en opnemen met interessante mensen uit mijn netwerk. Die publiceer ik als podcast op Scherpschutters. Inmiddels heb ik ruim honderd gesprekken opgenomen en is de website min of meer per ongeluk uitgegroeid tot een platform.”

“Ik miste in mijn begintijd bij Defensie een bepaald mentorschap en hoop dat Scherpschutters dat jongeren die nu beginnen kan bieden. Wat ik ze zelf wil meegeven is dat ze geduldig moeten zijn om hun doel te bereiken. Werk hard, maar wees geduldig en geniet van elke fase die je dichter bij je doel brengt. Zoals we tijdens trainingen altijd zeiden als het moeilijk werd: rammen met je kadaver!”