Mee Op Missie met Joe Tennessee: 'Proud to be a soldier'

Het verhaal van Joe

“Ik kom uit een militaire familie. Ik was geen studiebol, maar wel altijd geïnteresseerd in geschiedenis en oorlog. Voor mijn eindexamenwerkstuk over de Slag om Arnhem haalde ik een tien. Mannen die zich vanuit vliegtuigen met parachutes in het gevecht storten, dat sprak me echt aan. Toen ik moest opkomen voor de dienstplicht wilde ik ook die kant op, maar omdat ik een koksopleiding had gedaan, kwam ik in eerste instantie in de keuken terecht.”

“Uiteindelijk is het me toch gelukt bij de Luchtmobiele Brigade te komen. Ik heb daar, ondanks wat ik nu weet en heb meegemaakt, geen moment spijt van gehad. Mijn eerste missie was naar voormalig Joegoslavië. Ik kwam net van de KMS [red. Koninklijke Militaire School]. Het was een goede missie om als onderofficier warm te draaien: veel patrouilles en weinig incidenten.”

“Mijn volgende missie was na de aanslagen van 9/11: als verkennerspeloton naar Afghanistan. We waren de eerste lichting die direct na operatie Enduring Freedom die kant op ging. Toen we hoorden dat we zouden gaan, begon het wel te kriebelen: hier train je je hele leven voor. Het zoemde door de eenheid. We kenden de geschiedenis van militaire interventies in Afghanistan en wisten dat het knap lastig kon worden. De missie zelf was kicken, ik kan niets anders zeggen. Als kleine eenheid opereerden we onder de Duitsers en verzamelden we inlichtingen voor de Engelsen en de Duitsers.”

“Na Afghanistan kwam ik mijn vrouw tegen en startten we een gezin. Na een paar jaar in de burgermaatschappij, wilde ik terug en kwam ik uiteindelijk bij het Pathfinders peloton terecht. Ik was veel van huis, op het hoogtepunt zelfs 48 van de 52 weken per jaar. Eigenlijk was dat niet te combineren met een gezinsleven. Op een avond was ik in Duitsland op oefening toen mijn vrouw belde dat onze zoon heel ziek was. We waren onze dochter al verloren en op dat moment ging bij mij de knop om. Ik heb een auto gepakt en ben naar huis gereden. Ik wilde bij mijn gezin zijn.”

“Toen ik bijna thuis was, ging ik nog even een supermarkt in om niet met een lege maag thuis te komen. Het volgende wat ik me herinner zijn de woorden van een oudere vrouw die over me heen hing: ‘Meneer, dat is toch niet normaal wat u nu doet?’ Ik werd als het ware wakker en merkte dat ik een man in een nekklem had. Hij liep al blauw aan. Ik heb geen idee wat er precies is gebeurd, maar ik wist dat dit niet goed was.”

“Mijn commandant stuurde me met ziekteverlof en de arboarts stuurde me naar de psycholoog. Ik wilde dat eigenlijk niet, maar iemand was door mij bijna de pijp uit gegaan dus ik moest weten wat mijn trigger was. Ik wilde ook echt niet dat zoiets zou gebeuren als ik met mijn gezin op een uitje naar de Efteling ben.”

“Na drie vragen van die psycholoog zat ik te trillen en te huilen. Hoe kan dit? dacht ik nog. Ik wilde de diagnose PTSS niet direct aannemen. Maar uit de second opinion bleek dat het nog veel erger was dan door de eerste psycholoog was vastgesteld. Van 24/7 van huis was ik toen opeens 24/7 thuis. Dat was natuurlijk een recept voor ellende. Zeker omdat ik nog ruim een jaar op de juiste behandeling moest wachten. Voor mijn gezin was dat echt heel zwaar. Mijn vrouw is inmiddels dan ook mijn ex.”

“Mijn collega’s belden in het begin nog wel hoe het ging, maar dat hield op een gegeven moment ook op. Ik had 22 jaar in een systeem gezeten waar je altijd een buddy hebt en opeens stond ik er alleen voor. Sport werd mijn uitlaatklep. Toen ik weer een beetje was opgekrabbeld, onder andere met behulp van EMDR, ben ik een sportschool begonnen. Dat ging met vallen en opstaan, totdat ik moest toegeven dat een sportschool runnen teveel is voor iemand die 100% is afgekeurd. De sportschool heb ik verkocht, maar sporten bleef mijn manier om in balans te blijven.”

“Door de corona pandemie raakte ik die uitlaatklep kwijt. Mijn businesscoach zei toen: ‘We gaan iets doen wat we allebei niet kunnen: gitaarspelen.’ Een jaar later ben ik ook begonnen met zingen en schrijven. Zo werd Joe Tennessee geboren. Ik had het van tevoren nooit kunnen bedenken, maar muziek heeft me veel gebracht. Net als mijn tijd bij Defensie overigens. De kennis, de cultuur en de kameraadschap had ik voor geen goud willen missen. Ik ben oprecht trots om soldaat te zijn.”