Mee Op Missie met Dennis & Mariska: 'Als je de vermiste heelhuids vindt, geeft dat een supergevoel'

Het verhaal van Dennis & Mariska van der Kraats:

Dennis: “Drie keer ben ik op uitzending geweest. Alle drie hebben me gemaakt tot wie ik nu ben en daar ben ik gelukkig mee. In 2001 ging ik voor het eerst naar Bosnië, SFOR 11. Het was daar toen relatief rustig, waardoor ik rustig kon indribbelen en veel leerde. Mijn tweede uitzending naar Bosnië was ook super: ik had meer een inlichtingenrol en kon me vrij bewegen. Beide keren was de stemming onderling: laten we er samen een mooie uitzending van maken.”

“Toen we in 2008 naar Afghanistan vertrokken, dachten we: laten we hopen dat we met zijn allen heelhuids terugkeren. Een totaal andere mindset dus, maar de juiste voor de situatie in Afghanistan. Die mindset kon helaas niet voorkomen dat ik bij terugkeer last kreeg van PTSS-verschijnselen. Maar als ze me vandaag vragen om nog een keer te gaan, staat mijn koffer klaar. De kameraadschap die ontstaat in zo’n uitzonderlijke situatie op uitzending, vind je nergens anders. Dat mis ik.”

Mariska: “Een paar jaar geleden stapten we de veteranenwereld in, door ons verhaal te delen op Facebook. We bleken niet de enigen met die behoefte. Daarom richtten we een Facebook-groep op voor Afghanistan-veteranen en hun familie. Toen in 2017 Anne Faber vermist raakte, hadden we zodoende een flink netwerk van veteranen dat we konden aanspreken om te helpen bij de zoektocht.”

Mariska: “Zo is het Veteranen Search Team ontstaan. Inmiddels hebben we een groep van 2400 vrijwilligers die we kunnen aanspreken als er en assistentieverzoek van de politie komt. Van hen is 85% veteraan, de rest is of was politieagent, brandweer of boswachter. Geüniformeerd in ieder geval, waardoor ze bepaalde basisvaardigheden hebben.”

Dennis: “Als de politie ons vraagt voor een zoekactie, is de inzetdag is een soort kleine uitzending. We werken ernaar toe en nemen onze eerdere ervaringen en trainingen mee. Het gevoel van kameraadschap is terug. Je bent nuttig voor de maatschappij en als je de vermiste heelhuids vindt, geeft dat een supergevoel. Dat het ook een helende werking heeft, is een mooie bijvangst.”

Dennis: “Toen we met het Veteranen Search Team begonnen, had ik nog last van een kort lontje. Ik had geen lontje eigenlijk. Door de grote belangstelling voor het Veteranen Search Team kreeg ik een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ik vertegenwoordigde de hele veteranenpopulatie, zo voelde het althans, en moest op mijn tellen passen. Zeker als er iets gebeurde wat me niet zinde. Daardoor ben ik meer gaan relativeren. Het zorgde soms voor een interne strijd, maar naar buiten toe kwam er meer rust waardoor het nu eigenlijk prima gaat.”

Mariska: “We bestaan eind dit jaar vijf jaar en hebben ruim 2400 vrijwilligers. Dat klinkt veel, maar we hebben die massa nodig om bij ieder verzoek voldoende mensen te hebben. Iedereen doet het immers vrijwillig, naast zijn andere baan of bezigheden. Er gaan al met al veel uren in zitten, maar dat doen we met evenveel liefde. Ik vind het fantastisch dat we dit überhaupt mogen doen.”

Dennis: “Wij hebben het Veteranen Search Team opgericht, maar wij zijn niet het Veteranen Search Team. Dat zijn de vrijwilligers zelf. Zonder hen zijn we niets. Ik vind het mooi dat mensen opstaan en zeggen: ‘Ik ben veteraan. Dat is niet mijn identiteit, maar wat ik in het verleden heb gedaan en moet je kijken wat ik daar nu mee kan.’ Dat is de kers op de taart die de veteraan kan zijn in de samenleving.”

Wil je het Veteranen Search Team ondersteunen? Op de website lees je hoe dat kan.