In De Ogen Van: Hester Vissia & Thijs Jansen
Met de portretserie ‘In de ogen van’ kijken we in de ogen van veteranen van verschillende generaties en van uiteenlopende uitzendingen. Ze delen hun kijk op het veteraan zijn, hun uitzending en het leven daarna. In dit deel kijken we in de ogen Bosnië-veteraan Hester Vissia en Afghanistan-veteraan Thijs Jansen.
Fotografie door Manon van der Zwaal op Nederlandse Veteranendag 2023.
‘Je doet alles voor elkaar’
‘Wat mij het meest bijgebleven is van mijn missies is de kameraadschap. Op zo’n missie en erna, doe je alles voor en met elkaar. En het stuk erna is misschien wel het belangrijkste. Je moet blijven vragen hoe het met mensen gaat. Met mijn buddy Maaike Hoogewoning heb ik een enorm goede vriendschap opgebouwd dankzij het buddysysteem.’
‘Ik voel me enorm verbonden met veteranen. Vanuit mijn netwerk heb ik veel mensen gezien en meegemaakt die het heel moeilijk hebben (gehad). Daar wil ik graag iets voor betekenen. Als ik signaleer dat iemand het moeilijk heeft dan ga ik het gesprek aan. Want praten met lotgenoten is vaak al een goed hulpmiddel, buiten mogelijke professionele hulp. Als actief dienend militair hoop ik dat we aan de voorkant van missies meer kunnen gaan betekenen voor de veteranen van de toekomst.’
‘Hij had een engeltje op zijn schouder’
‘In Irak in 2004 werden we geregeld opgeschrikt door een alarm als ’s nachts het kamp beschoten werd. Op een nacht dat dit ook het geval was, moesten we de schuilbunkers in en werd het duidelijk dat er echt flink geschoten was. Het duurde vrij lang en toen we terug mochten ontdekte degene die tegenover mij sliep, dat er zowel in het dak als de bodem van de houten cabine een rond gat zat waardoor een mortiergranaat naar binnen was gegaan. Die was niet geëxplodeerd. Daadwerkelijk tussen de slippers door van een collega. Hij was wel wakker geworden van het alarm, maar niet van de granaat die zo dichtbij kwam. Hij had een engeltje op zijn schouder.’
Na Irak ging Thijs Jansen in 2007 opnieuw op missie, naar Afghanistan gedurende de hele zomer. Wat hem is bijgebleven is vooral de hitte en het stof: ‘Het maakt het gelijk anders dan Nederland, anders dan de oefeningen die je doet ter voorbereiding. Dat permanente stof of een mortiergranaat, die vallen niet na te bootsen.’
Over zijn ervaring op Veteranendag zegt Jansen: ‘Ik vind het een mooi en bijna on-Nederlands dat het nu al zo’n tijd lukt om een evenement te maken waarbij iedereen wat van z’n eigen ding kan vinden.’ Voor de één is het een warm bad, voor de ander is het eervolle van het defilé belangrijk. Van samen herinneringen ophalen tot mensen kijken, het is een rijk evenement waar we trots op mogen zijn.’