'Ik hoop dat men mijn positiviteit en kracht herinnert'
In memoriam: Wim Boessenkool is op 31 december 2022 in het bijzijn van zijn familie overleden. Dit verhaal is een aantal weken daarvoor opgetekend.
‘Ik probeer mijn rug recht te houden en mijn hoofd omhoog, maar ik voel dat het steeds minder wordt’, vertelt veteraan Wim Boessenkool in zijn woonkamer. Hij is ziek, gediagnosticeerd met uitgezaaide prostaatkanker. Het hangt als een donkere wolk boven het gesprek. Maar zijn moed en doorzettingsvermogen voeren de boventoon. Hij tekende zijn verhaal in blogvorm voor KWF Kankerbestrijding op, getiteld ‘Walk for Life’. Ooit begonnen als een manier om vrienden, familie en oude kameraden op de hoogte te houden van zijn voorbereidingen voor de Nijmeegse Vierdaagse. Nu is het vooral een informatieplatform over hoe het met Wim gaat.
‘Helaas ging de Vierdaagse door de coronacrisis niet door, maar het bloggen heb ik doorgezet. Ik heb plezier in het schrijven en mensen reageren positief. In het begin haalde ik geld op voor KWF Kankerbestrijding, maar nu gebruik ik de blog als een kanaal om iedereen op de hoogte te houden. Het scheelt me appjes en dus ook energie. Maar het geeft ook energie. Mensen laten me weten dat wat ik schrijf, hen kracht geeft om verder te gaan, dat is fantastisch om te horen.’
Door zijn ziekte kwam hij weer in contact met oude kameraden van defensie. ‘Een geluk bij een ongeluk. In 1988 startte ik als hospik voor defensie. Nadat ik mijn dienstplicht heb vervuld, ben ik terug naar mijn wortels gegaan en werkte ik in de agrarische sector. Halverwege de jaren ‘90 gooide ik het roer om en zette ik mijn militaire carrière bij de luchtmacht voort. De zorg was een rode draad. Ik ben twee keer als verpleegkundige uitgezonden. Eerst naar Turkije tijdens de Tweede Golfoorlog en in 2009 ging ik naar Afghanistan.’
In Afghanistan gaat Wim aan de slag in een internationaal combat hospitaal. ‘De uitzending was heel heftig. We werden met een klein groepje mensen uitgezonden, niet in een eenheid. Tijdens de maanden augustus en september hadden we met enige regelmaat met raketinslagen te maken. Er vielen veel gewonden. We hadden minder contact met het thuisfront. Ik heb daar bewust voor gekozen, zodat het thuisfront niet continu geconfronteerd werd met de gebeurtenissen daar. Het is toch moeilijk voor te stellen.’
Geen contact met het thuisfront betekent dat je als militairen nog meer op elkaar aangewezen bent. ‘Het schept absoluut een band. Je hebt elkaar, meer is er ook niet. Je zit in hetzelfde schuitje. Als ik terugdenk aan de missie, zie ik het stof en het bloed en ruik ik de geur. De kameraadschap daar is zo groot. Het is iets dat alleen wij militairen begrijpen. Dit verandert niet, ongeacht hoe lang je elkaar niet gesproken hebt. Ook nu merk ik dat als je elkaar spreekt, het voelt als de dag van gisteren. Je hebt elkaar tijdens de uitzending door dik en dun gesteund. Je spreekt dezelfde defensietaal.’
Een maatschappelijk hart zit in de familie Boessenkool. Vrouw Janneke is IC-verpleegkundige en zoon Joost volgt een opleiding tot onderwijsassistent. Wim ging na defensie aan de slag als verpleegkundige bij een offshorebedrijf en daarna als ambulanceverpleegkundige bij een ziekenhuis. Tijdens zijn ziekte put Wim veel kracht uit het thuisfront. ‘Janneke en ik zijn 22 jaar getrouwd en hebben twee prachtige kinderen: Femke en Joost. We zijn een hecht gezin. We hebben natuurlijk wel pubers, maar ik merk dat ze aandacht nodig hebben, zeker in de periode waarin we nu zitten. We proberen als gezin zoals voorheen te draaien en dat gaat ons best goed af. Janneke is een sterke vrouw en de drijvende kracht in het gezin. Ze betekenen alles voor me. Natuurlijk maak ik me zorgen over hoe ze achterblijven, maar als ik er niet meer ben, dan trekken zij het wel.’
Als aan hem gevraagd wordt, wat hij wil achterlaten, vertelt Wim: ‘Ik hoop dat als ik er niet meer ben, ik nog steeds mensen kan inspireren. Dat ze mijn positiviteit en kracht herinneren. Ik wil mensen vooral meegeven dat ze van alles moeten genieten. Een kus van je vrouw of een knuffel van je hond. Het hoeft niet ver, maar juist dichtbij huis. Het gaat niet perse om de grootse dingen, maar juist om de kleine dingen. Genieten met een grote G.’
De cirkel is rond. ‘Mijn missie zit er bijna op.’
Op 31 december 2022 is Wim in het bijzijn van zijn familie komen te overlijden. Rust in vrede Wim.
