“Mijn zoontje noemt Veteranendag altijd het veteranenfeestje”
‘Het jaar 2005 lijkt alweer een eeuwigheid achter ons te liggen. Ik herinner me het nog goed die eerste Veteranendag. In de ochtend was ik met mijn vrouw bij een ceremonie in de Ridderzaal in Den Haag. Ik vond het leuk om er te zijn en om oude bekenden te zien. In de Haagse binnenstad, ik dacht op Het Plein, waren er nog wat andere activiteiten. Vervolgens was er in Ahoy Rotterdam een speciaal veteranenconcert. Omdat we er met bussen heen gingen was het een beetje rommelig. Toch heb ik er goede herinneringen aan, het was immers voor het eerst dat er zoiets voor ons, veteranen, werd georganiseerd.
Sinds die eerste editie is de dag alleen maar leuker, beter en groter geworden. Er zijn meer deelnemers, het programma is uitgebreid en de aandacht voor veteranen is in het algemeen toegenomen. Ik merk dat het sterkst aan de grootte van het defilé. In het begin waren het vooral kleine groepjes die meeliepen. De Nederlandse UNIFIL vereniging liep in 2005 bijvoorbeeld met ongeveer 20 man mee. Vorig jaar waren dat er 185. Je ziet gewoon aan alles dat het meer is gaan leven.
Wat Veteranendag voor mij extra speciaal maakt is dat het altijd verbonden is met het huwelijk met mijn vrouw. In 2005 zijn we op 28 juni getrouwd in Delft, één dag voor de eerste Nederlandse Veteranendag. Toen we onze huwelijksdatum prikten was nog niet bekend op welke datum Veteranendag plaats zou vinden. Op onze bruiloft waren naast de vele familie en vrienden ook oud-collega’s van Defensie aanwezig.
De dag na onze bruiloft zijn we met z’n tweeën naar Den Haag gegaan voor Veteranendag. Ik vond dat heel speciaal. Veel mensen waren op de hoogte van ons huwelijk dus kregen we op de dag zelf veel reacties en felicitaties. Wat mij het meeste bijstaat waren de leuke reacties vanuit veteranenverenigingen en van de jongens van de Nederlandse UNIFIL vereniging. Zelfs nu, tien jaar later, worden we door hen nog steeds gefeliciteerd als we elkaar tegenkomen.
Wat me van de afgelopen jaar het meest is bijgebleven is dat ‘mijn’ UNPROFOR-groep steeds enthousiaster wordt om ook naar Den Haag te komen. Meer jongens sluiten zich aan. Vorig jaar ging een goede maat van me voor het eerst mee, dat vond ik echt heel leuk. Voor die tijd liet hij Veteranendag aan zich voorbijgaan, mede door de afstand tussen zijn woonplaats en Den Haag. Maar nu komt hij al een dag eerder, blijft met zijn vrouw bij ons logeren en dan gaan we zaterdag met z’n allen naar Den Haag.
Dit jaar kijk ik het meest uit naar het defilé. Voor het eerst loop ik niet met mijn clubje mee, omdat ik door het Veteranen Platform ben gevraagd om vooraan het defilé met hun baniervlag te lopen. Het is een grote eer, want op die manier loop ik voor álle veteranen. Tijdens de route hoop ik even mijn vrouw te kunnen zien. Een snelle knipoog of een zwaai. Ze stelt zich meestal zo op dat we elkaar op de defileerroute meerdere keren kunnen zien.
Sinds zijn geboorte nemen we ook onze zoon mee naar Veteranendag. Inmiddels is hij zeven jaar oud. Hij vind de dag ontzettend leuk. Er is voor hem veel te zien en te doen. Al maanden van te voren vraagt hij wanneer Veteranendag weer is. Hij noemt de dag steevast ‘het veteranenfeest’. Voor mijn vrouw is het leuk dat zij nu steeds meer mensen kent en eigen contacten heeft opgebouwd. Op die manier is de dag voor iedereen geslaagd.
Voor de toekomst hoop ik dat de Nederlandse Veteranendag nog verder groeit. En ik hoop dat er tijdens de dag ook meer aandacht komt voor de partners en kinderen van veteranen. Een uitzending op missie raakt niet alleen de militair, ook het thuisfront. Mijn zoon kwam met een leuk idee waar misschien wel wat mee te doen is. Hij vroeg zich af of hij ook een keertje mee mag lopen met het defilé. Omdat het leuk is, maar ook als symbool voor het belang van het thuisfront bij veteranen.’