‘Voetbal is oorlog, hoezo?’
Veteraan Erik Groenendijk is tegenwoordig begeleider van explosieven- en drugsspeurhonden. Als hij niet aan het werk is met zijn honden Jan, Dolly en Britt, zet hij zich in voor de stichting Boots on the Ground. Samen met zijn kameraad Jamie geeft hij trainingen en organiseert hij dit jaar het eerste Militaire Veteranen Voetbaltoernooi op Veteranendag.
“Toen ik een jaar of 23 was werkte ik in de bouw. Op een dag ging ik met mijn toenmalige vrouw naar een carrièrebeurs. We kwamen daar voor haar, maar uiteindelijk was ik degene die een carrièreswitch maakte. Ik zag een stand van de Landmacht en dacht: ‘Dat wil ik.’ Ik heb me aangemeld en de rest is geschiedenis. In 2009 vertrok ons peloton naar Deh Rawod in Uruzgan. We kwamen echt in de Romeinse tijd terecht. Dan realiseer je je pas hoe geweldig we het voor elkaar hebben in Nederland.
Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn missie. Het is geweldig om dat waar je samen een jaar lang hard voor getraind hebt, in de praktijk te brengen. Wel denk ik dat het zonde is dat we weg zijn gegaan. De mensen daar zeiden: ‘Jullie hebben een horloge, wij hebben de tijd.’ En dat zie je nu ook: sinds we weg zijn, neemt de Taliban het langzaam weer over. Je bent als militair afhankelijk van de beslissingen in Den Haag en dat is soms best frustrerend, maar we hebben goede dingen gedaan.
Als pantsergenisten spoorden we bommen op en hebben we zeker het een en ander meegemaakt. Je merkt dat iedereen anders op situaties reageert. Sommigen hebben moeite om over hun ervaringen te praten en blijven stil tijdens praatsessies, anderen kunnen juist niet stoppen met praten. Ik denk dat het helpt om heftige gebeurtenissen te verwerken als je al wat levenservaring hebt. Wat overigens ook helpt, is zwarte humor.
Inmiddels heb ik de dienst verlaten en sinds 2012 werk ik met explosievenspeurhonden voor een particulier bedrijf dat internationaal opereert. Het is een intensieve baan. Ik werk met drie honden: Jan en Dolly zijn gespecialiseerd in explosieven en vuurwerk, Britt in drugs. Als ik klaar ben met werken, gaan ze met me mee naar huis. Dat is goed voor onze band, maar betekent dus ook dat ik eigenlijk altijd met die dieren in de weer ben. Even spontaan een weekendje weg is er niet bij. Maar daar staat tegenover dat ik een wereldbaan heb.
We werken onder meer op luchthavens, maar ook op evenementen en bij opnames van grote televisieshows. We maken lange dagen. Ik vlieg bijvoorbeeld regelmatig met mijn honden naar Egypte om daar de lading van grote Nederlandse cargotoestellen te inspecteren. Vervolgens vliegen we met zo’n zelfde vliegtuig terug naar Schiphol. Een extra stimulans om mijn werk goed te doen, zullen we maar zeggen.
Bij Defensie leer je onder andere extreem goed samenwerken en communiceren. In het dagelijks leven zie ik dat nogal eens fout gaan, daarom wil ik mijn kennis en ervaring overdragen. Samen met mijn kameraad Jamie geef ik sinds kort trainingen. Dat zijn geen reguliere sessies in een zaaltje met systeemplafond. De trainingen duren zo’n 28 uur en vinden vrijwel volledig in de buitenlucht plaats. Deelnemers ondergaan eigenlijk een soort mini-dienstplicht en verbeteren hun vaardigheden op gebied van o.a. samenwerking, communicatie en doorzettingsvermogen.
Dit jaar organiseren we daarnaast een voetbaltoernooi voor veteranen op Veteranendag. Ik wilde al heel lang iets actiefs organiseren voor met name jonge veteranen. Met steun van de Nederlandse Veteranendag en ADO Den Haag wordt die droom nu werkelijkheid: op 25 juni 2016 nemen 20 teams van veteranen het tegen elkaar op in het Kyocera-stadion. Het winnende team speelt een finale tegen een team van oud-ADO-spelers. Op 20 april stelt ADO ook nog eens tribuneplaatsen beschikbaar voor veteranen tijdens de wedstrijd ADO-AZ. Een mooiere manier om erkenning en waardering voor veteranen te tonen, kan ik me als voetbalfan niet voorstellen. Zei Rinus Michels niet ooit: “Voetbal is oorlog”? Nou voor ons is dit voetbaltoernooi een teken van kameraadschap en verbroedering”