"In mijn hart ben ik nog altijd een militair"
Hans Pot werd als dienstplichtige in 1981 uitgezonden naar Libanon. De ervaring als dienstplichtige koestert Hans tot op de dag van vandaag. Zowel in zijn persoonlijke leven als in zijn werk als Penitentiair Inrichtingsmedewerker heeft Hans nog profijt van de dingen die hem zijn bijgebracht.
‘Ik ben in 1981 als dienstplichtig korporaal zes maanden uitgezonden naar Libanon. Daar droeg ik als vrachtwagenchauffeur bij aan de bevoorrading van alle buitenposten in Libanon. Ook reden wij twee keer per week naar Beirut om daar bulkonderdelen en munitie op te halen die werden ingevlogen met Transavia.’
‘Ik heb er tot op de dag van vandaag profijt van op mijn werk en in mijn persoonlijke leven’
‘Libanon verkeerde in een staat van chaos en anarchie. Dat werd ons al snel duidelijk nadat we geland waren op Beirut Airport. We zagen alleen maar kapot geschoten vliegtuigen en gebouwen. In zo’n omgeving word je snel volwassen en leer je wat kameraadschap en saamhorigheid zijn. Maar het belangrijkste wat ik heb meegenomen uit mijn diensttijd is toch wel discipline en respect, iets wat we nu erg missen in de samenleving. Ik heb er tot op de dag van vandaag profijt van op mijn werk en in mijn persoonlijke leven.’
‘Ik werk inmiddels al 17 jaar in een gevangenis, als Penitentiair Inrichtingswerker. We begeleiden dagelijks de gevangenen op de afdeling. Nog drie jaar en dan ga ik van mijn pensioen en mijn hobby’s genieten. Dat zijn motorrijden en wandelen met mijn hond Dai. Ook ben ik lid van de UNIFIL Vereniging waar ik deel uitmaak van een draagploeg. We brengen Libanon-veteranen naar hun laatste rustplaats met beperkte militaire eer. Dit is zeer dankbaar werk en eervol om te mogen doen voor de overledene en voor nabestaanden.’
‘Je moet fysiek goed in orde zijn om mee te komen’
‘Twee keer per jaar doen we mee met de oefening Blauw Koord van het 44ste Pantser Infanterie Bataljon op de militaire kazerne in Havelte. Wij UNIFIL-veteranen lopen mee in ons gevechtstenue ‘oud groen’ en maken contact met de jonge militairen door met ze in gesprek te gaan. Het idee is om zo de UNIFIL gedachte uit te dragen. We maken lange dagen en leggen gemiddeld 30 km af, door de bossen, zandpaden en tankbanen. Je moet fysiek goed in orde zijn om mee te komen.’
‘De dag na de oefening wekken wij in de ochtend de militairen, die in de bossen slapen. Samen marcheren we naar de appelplaats waar wij na het ochtendappel het blauwe koord uitreiken aan de militairen die oefening hebben volbracht. Omdat wij deze oefening 40 jaar geleden ook hebben gedaan voordat we naar Libanon vertrokken, is dat altijd weer een kippenvelmoment. In mijn hart ben ik nog altijd een militair.’
‘Elk jaar kijk ik uit naar deze dag’
‘In juni 2023 hoop ik weer met mijn familie de Veteranendag te vieren en voor mijn werkgever Justitie samen met collega’s het veteranendefilé te lopen voor de Koning. Daarna ga ik op het Malieveld op zoek naar Libanon-veteranen om samen gezellig wat te eten en te drinken de stands te bezoeken en te luisteren naar de optredens. Elk jaar kijk ik uit naar deze dag, waar we worden gewaardeerd door het publiek dat langs de kant staat te klappen als we het defilé lopen.’