“Wat deed jij op de dag van de Internationale Vrede?”
Sinds 2001 vieren we jaarlijks op 21 september de dag van de Internationale Vrede. Een wereldwijde dag van wapenstilstand en geweldloosheid. Maar wat houdt de dag van de Vrede nu eigenlijk in? Eén dag in het jaar dat alle geweren niet schieten? Eén dag in het jaar dat er geen vliegtuigbommen worden afgeworpen, bermbommen worden ingegraven of zelfmoordaanslagen worden gepleegd? Wat betekent de dag van de Internationale Vrede voor mij eigenlijk? Om deze vraag te beantwoorden ben ik teruggegaan in de tijd om te bezien wat ik deed op de dag van de Internationale Vrede.
De reis begint in 2001. Samen met 45 cursisten zit ik in de bus op weg van Oirschot terug naar Roosendaal. De vooropleiding voor de Elementaire Commando Opleiding (ECO) is net begonnen en de eerste schietles is geweest. Hangend in de bus na een vermoeiende mars luisteren we naar radio 538.
Abrupt wordt het Top 40 nummer onderbroken. Twee vliegtuigen zijn de World Trade Towers ingevlogen. De Verenigde Staten worden aangevallen op hun eigen grondgebied. Tien dagen later is het de dag van de Internationale Vrede. In het diepste geheim worden de eerste speciale eenheden klaargestoomd om ingezet te worden in het land van Taliban en Al-Qaida, Afghanistan.
Een half jaar later rijd ik met mijn team in Kabul, Afghanistan rond tezamen met een veelheid aan nationaliteiten. Het was rustig in de hoofdstad, totdat de bus waarmee onze Duitse collega’s naar het vliegveld reden werd opgeblazen op 2 kilometer van het kamp. Verschillende Duitse collega’s kwamen hierbij om het leven. Een aantal weken later rijdt het terreinvoertuig van onze eenheid op een mijn. Twee collega’s, vrienden raken zwaar gewond.
In augustus 2006 vertrek ik wederom naar Afghanistan. De provincie Uruzgan deze keer. In de aanloop naar 21 september voer ik met mijn eenheid een actie uit op een vermeende bermbom-maker. Op de terugweg wordt het voertuig voor mij getroffen door een zware bermbom, recht onder de pick-up truck van het Afghaanse leger (ANA). De klap wordt opgevolgd door een overweldigende hoeveelheid geweervuur en RPG-raketten. Twee ANA-militairen laten het leven en twee anderen raken voor het leven verminkt.
Drie jaar later ziet Taskforce 55 het licht en aan mij de taak om te velde leiding te geven aan de eenheid, veelal aangevuld met bom specialisten, inlichtingenofficieren en infanterie. Begin september voeren we een gewaagde operatie uit in het Noordwesten van Uruzgan. Door te verplaatsen bij nacht en te rusten bij dag proberen we de vijand te slim af te zijn. Toch word ik met mijn teams op 6 september 2009 verrast door een zware hinderlaag. Hierbij zijn wij in een heftig vuurgevecht verwikkeld geraakt en hebben wij een van onze maten verloren.
Terwijl ik de verkiezingsdebatten op TV kijk en er wederom een flinke bezuinigingsronde op onze Nederlandse krijgsmacht aankomt, stel ik me de vraag wederom: Wat betekent de dag voor de Internationale Vrede voor mij en denk: ‘Nee, een dag van wapenstilstand en geweldloosheid komt niet vanzelf. Ik denk op de dag van Internationale Vrede aan alle militairen en burgers overal ter wereld die hun leven in de waagschaal stellen om dat ideaalbeeld te bereiken’.